Olafique-collectie
Olafique is een door mij bedacht conceptlabel voor al het werk dat zwaar leunt op het verhalende oeuvre van Erwin Olaf maar toch onmiskenbaar “Arjen” ademt. Ook mijn reeks “Een verhaal in Geel” – gemaakt voor het goede doel – valt retroactief binnen deze collectie. De meeste beelden zijn fotorealistischer fotografie of AI-gestuurde fotokunst, maar ik experimenteer net zo graag met schilderachtige texturen en mixed-media-accenten. Emotie, een rauw onderbuikgevoel en een duidelijk verhaal vormen steeds de rode draad. Interessant genoeg hebben de hoofdpersonages in elk beeld vaak géén directe interactie; juist die afstand maakt hun onderlinge spanning voelbaar en bindt hen alsnog onlosmakelijk aan het verhaal dat ik vertel.
De afgelopen maanden vroegen velen van jullie mij:
“Wanneer verschijnt er weer nieuw werk in je Olafique-serie?”
Vandaag kan ik eindelijk twee kersverse en 2 recente beelden tonen én plaats ik – op veler verzoek – een volledige galerij van alle eerdere Olafique-werken onderaan deze post. Zo kun je het emotionele spoor dat ik de voorbije jaren heb gevolgd — van mijn eerste Erwin-Olaf-experimenten tot de nieuwste scènes — in één oogopslag terugzien.
Leaving Las Vegas – The Morning After
In het vale woestijnlicht, nog voor de hitte echt op gang komt, strompelen twee kersverse geliefden blootsvoets weg van de neonrand van Las Vegas.
Ik zie hun vuile trouwjurk en loshangend colbert als stille getuigen van een roes die ’s nachts zo overweldigend was, maar nu—onder de eerste zon—zwaarder weegt dan de ringen om hun vingers.
Emotie: spijt vermengd met koppige hoop.
Visuele signatuur: zacht oranjerood accent in de horizon, contrasterend met koele teals in het asfalt – een knipoog naar Olafs cinematografische kleurduo’s.
Link naar dit werk op Werk aan de Muur.
Farewell Driveway – Suburbia 1976
Een okergele sedan in perfect zijprofiel. Dozen en een rafelig tapijt op het dak – het ultieme ‘we gaan nu echt weg’-statement.
Op de achterbank zit een jongen van twaalf die nog even naar zijn sneakers staart; op de stoep zwaait zijn buurmeisje met lang blond haar in een felrood short. Eén meter asfalt tussen hen voelt als een oceaan vol niet-uitgesproken kalverliefde.
Emotie: het prille besef dat een eerste vriendschap (of misschien wel meer) soms eindigt zonder dat je daar invloed op hebt.
Visuele signatuur: muffe Kodachrome-tinten, één rood kleuraccent, subtiele filmgrain – exact dat stille drama waar ik zo van hou.
Link naar dit werk op Werk aan de Muur.
Judgement
In dit verstilde zwembadinterieur uit de jaren ’50 staat een jonge vrouw roerloos op de duikplank, felrode bikini en gespannen spieren scherp afgetekend tegen de koel turquoise tegelwand. Haar houding is symmetrisch, beheerst – een moment vóór de sprong. Aan de rand van het bad zitten drie oudere mannen in donkere pakken; hun silhouetten vormen een anonieme jury die met ondoorgrondelijke blikken observeert.
Het beeld speelt met kracht versus macht, kwetsbaarheid versus controle. De vrouw toont fysiek zelfvertrouwen, maar het kader suggereert dat haar waardigheid nog steeds afhankelijk lijkt van een oordeel buiten haarzelf. Zo ontstaat het typische Olafique-onderbuikgevoel: een cinematografisch tafereel dat meer vragen oproept dan het beantwoordt.
Met zijn ijzige licht, strakke compositie en één opvallend rood kleuraccent past Judgement perfect in moderne minimalistische ruimtes waar het fungeert als visueel brandpunt, maar ook in retro-interieurs waarin de nostalgische sfeer wordt versterkt. Het werk nodigt uit tot dialoog over genderrollen, kijkerspositie en de dunne lijn tussen bewonderen en beoordelen – precies die gelaagde spanning die de Olafique-collectie kenmerkt.
Link naar dit werk op Werk aan de Muur.
Olafique in Manhattan
Hoog boven de bruisende avenues van New York staat een koppel in wankel evenwicht tussen nabijheid en afstand. Hij, strak in een grijs maatpak, laat zijn blik over de ikonische skyline van Manhattan dwalen: zelfverzekerd van buiten, peinzend van binnen. Zij, gedrapeerd in een mosterdgele satijnen jurk, zit op de rand van een designfauteuil; haar elegante houding contrasteert met de neergeslagen ogen die een sluimerende melancholie verraden.
Het vederlichte daglicht dat door de vloer-tot-plafondramen stroomt, tekent scherpe lijnen op staal en glas én zachte highlights op huid en textiel. Zo ontstaat een precair samenspel van luxe, introspectie en onuitgesproken spanning—precies het Olafique-gevoel waarin cinematografisch licht en rauwe emotie samenkomen.
Link naar dit werk op Werk aan de Muur.
Volledige Olafique-collectie
Wat komt eraan?
- Limited edities – Ik verheug me zeer om dit aan te kunnen gaan bieden en zal zodra dit mogelijk wordt ook zeker gebeuren met de nieuwste Olafique werken.
- Open call – Heb jij een herinnering vol bittersweet emotie? Stuur me je verhaal; misschien wordt het de kiem van het volgende Olafique-beeld.
Dank voor jullie geduld en aanmoediging. Ik hoor graag welke scène het hardst bij je resoneert. ♡